Ένα από τα καλά που ανέδειξε η ταλαίπωρη, κατά τα άλλα, τελευταία διετία, είναι η προσέγγιση της Επιστήμης από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους (δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεάσεις) που τόσο καλά κρύβονταν τα προηγούμενα χρόνια, αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος για να εκτεθούν.
Η μία προσέγγιση (κοσμοάποψη) απέναντι στην επιστήμη, την θέλει να έχει τυφλή εμπιστοσύνη σε αυτήν και τα επιτεύγματα της ενώ η δεύτερη προσέγγιση (κοσμοάποψη) απέναντι στην επιστήμη, την θέλει να έχει επιφυλάξεις απέναντι της.
Το πρόβλημα, όμως, ως γνωστό, δεν είναι ζήτημα της επιστήμης ως επιστήμη, αλλά αυτών που την επανδρώνουν και τη χειρίζονται. Όλων αυτών των επιστημόνων, πανεπιστημιακών και δημόσιων λειτουργών που ορκίστηκαν στην εντιμότητα της Επιστήμης τους, αλλά και των κρατικών / ιδιωτικών παραγόντων, από την άλλη, που χειρίζονται και κατευθύνουν τον σκοπό της.
Και ναι, το ρεζουμέ εδώ, δεν είναι το αν υπάρχουν έντιμοι ή ανέντιμοι πανεπιστημιακοί και άλλοι φορείς γύρω από αυτήν, αφού πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων που διέπονται άλλοι από αγνά κίνητρα και άλλοι από καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και αφορά ζητήματα αντίληψης και όχι εκπαίδευσης σε συγκεκριμένους κλάδους επιστημονικής γνώσης.
Κοινώς, υπάρχουν άφθονοι - ενδεχομένως να είναι η πλειοψηφία - επιστήμονες, πανεπιστημιακοί, κρατικοί φορείς αλλά και απλοί μορφωμένοι άνθρωποι που είναι πανέξυπνοι, ιδιοφυείς ή και ‘εξπέρ’ στον κλάδο τους, αλλά που ΔΕΝ διαθέτουν Αντίληψη.
Αντιθέτως, μπορεί να υπάρχουν άλλοι - ενδεχομένως η μειοψηφία - επιστήμονες, πανεπιστημιακοί, απλοί μορφωμένοι άνθρωποι αλλά και αγράμματοι (ή χαμηλής εκπαίδευσης άνθρωποι) που χωρίς να είναι απαραίτητα ιδιοφυείς ή πρώτα ονόματα στον χώρο τους, διαθέτουν, ωστόσο, Αντίληψη.
Έτσι, αμέσως αμέσως, αναδεικνύεται το θέμα της έλλειψης αντίληψης σε διάσημους ή άσημους επιστήμονες αλλά και απλούς ανθρώπους, όπου το πρόβλημα εδώ είναι η έλλειψη σε εκείνο το είδος της αντίληψης που δεν περνάει μέσα από την ευφυΐα του νου αλλά μέσα από την ευαισθησία της υπεραισθητήριας άμεσης γνώσης. Αυτής που ξεπερνάει τα μικρά “κουτάκια” της εκπαιδευτικής γνώσης και τείνει να αγκαλιάζει την πιο διευρυμένη σφαίρα της υπερσυνείδησης.
Συνεπώς, τα τελευταία χρόνια, έχουμε τη χαρά (;) να διαπιστώνουμε ότι η ευπιστία ή η δυσπιστία απέναντι στις επιταγές της επίσημης Επιστήμης που φέρεται να λειτουργεί και να συμβουλεύει για το καλό μας, είναι μια ευπιστία ή δυσπιστία απέναντι σε ανθρώπους με διάφορα κίνητρα (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά κλπ.).
Για μέρος του πληθυσμού, όμως, πρόκειται κυρίως για δυσπιστία απέναντι στους ανθρώπους που δεν διαθέτουν Αντίληψη. Γιατί, πολύ απλά, αν διέθεταν Αντίληψη, το μικρο-ατομικό τους συμφέρον δεν θα έτρεμε ούτε θα υπάκουε ούτε και θα συναινούσε σε αυτό που οι έχοντες καθαρή Αντίληψη (αλλά και κοινή λογική – είδος προς εξαφάνιση αυτό το τελευταίο) μπορούν να διακρίνουν.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικές κοσμοθεάσεις που ξεκαθαρίζουν μεν μεταξύ τους, αλλά με τη μονόφθαλμη, τυφλή εμπιστοσύνη στην επίσημη “Επιστήμη” να διατηρεί ακόμη τα πρωτεία ενός πολύ επικίνδυνου ύπνου...
Βασίλης Μαθιουδάκης / Oneirocosmos.gr ©
