Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που λατρεύουν τους λαγούς και τα κουνέλια; Η αγάπη αυτή, μάλιστα, πολλές φορές είναι τόσο μεγάλη, που συχνά βλέπουμε αυτά τα αγαπητά ζώα να κάνουν την εμφάνιση τους στην τέχνη, ιδιαίτερα στην λεγόμενη 7η, τον κινηματογράφο. Κρύβεται, όμως, μόνο η αγάπη του σκηνοθέτη ή του σεναριογράφου πίσω από αυτήν την επίμονη εμφάνιση των λαγών στις ταινίες ή υπάρχει και κάτι άλλο, πιο εσωτερικό, πιο βαθύ;
Παραδοσιακά, ο λαγός και το κουνέλι συνδέονται με τη γονιμότητα, την αθανασία, την εγρήγορση, την τύχη, τη σελήνη, την αυτοθυσία, την άνοιξη, τη νύχτα, τη σεξουαλικότητα, ενώ έχουν συνδεθεί και με τη γιορτή του Πάσχα και την έννοια της ανάστασης.
Μέσα και πέρα, όμως, από όλες τις παραδόσεις, υπάρχει ακόμη ένας παράλληλος δρόμος για να εμβαθύνουμε στο θέμα και να αναλύσουμε το γιατί ο λαγός διάλεξε να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Σύμφωνα με την wikipedia, "Ο λαγός είναι τρωκτικό που ανήκει στην οικογένεια των λαγίδων, είναι φυτοφάγο και τρέφεται τη νύχτα. Κατοικεί σε λαγούμια, το καλοκαίρι σε μικρό βάθος και τον χειμώνα σε μεγαλύτερο."
Αν αντιστοιχίσουμε, λοιπόν, τη συνήθεια των λαγίδων να πλησιάζουν στην επιφάνεια το καλοκαίρι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι διανύουμε μία Εποχή που οι παντός είδους "λαγοί" έχουν πλησιάσει στην επιφάνεια πιο πολύ από ποτέ. Άλλωστε, το ίδιο συμβαίνει και στη φύση, όπου κατά τη διάρκεια μεγάλων αλλαγών, παρατηρούμε μετακινήσεις και περίεργες συμπεριφορές στους πληθυσμούς των ζώων, μέχρι να ισορροπήσει ξανά η κατάσταση σε ένα νέο σημείο, σε μία νέα Πραγματικότητα…
Καλύτερα, όμως, να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στο "τούνελ του λαγού", κάνοντας μία αναδρομή στην πολύχρονη παρουσία του στην τέχνη, αφού η τέχνη είναι το μέσο διάδοσης τόσο της έμπνευσης όσο και των βαθύτερων αρχετύπων που δεν υπάρχει άλλος, καλύτερος τρόπος να εκφραστούν στη συνείδηση των ανθρώπων.
Ο πιο γνωστός, ίσως, λαγός σε όλους μας είναι ο Bugs Bunny, ο πρωταγωνιστής των κινούμενων σχεδίων της εταιρίας Leon Schlesinger Productions (η οποία αργότερα μετεξελίχθηκε στη γνωστή Warner Bros). Ο Bugs Bunny πρωτοεμφανίστηκε το 1938 στο καρτούν "Porky's Hare Hunt", όπου το γουρουνάκι-κυνηγός προσπαθεί να σκοτώσει τον Bugs Bunny. Αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε βλέποντας το συγκεκριμένο κινούμενο σχέδιο - και όλα τα υπόλοιπα στα οποία πρωταγωνιστεί - είναι η ευφυΐα του λαγού και το πως ξεγλιστράει συνέχεια από το γουρουνάκι και από τους υπόλοιπους κυνηγούς. Όσο εξελίσσεται αυτός ο χαρακτήρας, βλέπουμε πως ψηλώνει, αλλάζει, αρχίζει να σκάβει λαγούμια και να κυκλοφορεί κάτω από τη γη. Πριν τον Bugs Bunny, υπήρχε ακόμα ένας λαγός σε κινούμενο σχέδιο, ο "Όσβαλντ το τυχερό κουνέλι", το οποίο μόνο τυχερό δεν ήταν με το αντίθετο φύλο. Ο Όσβαλντ παιζόταν μεταξύ 1927 και 1928.
Βέβαια, πριν τον γνωστό σε όλους μας από τα παιδικά μας χρόνια Bugs Bunny, και πριν ακόμα τον Όσβαλντ, υπήρχε το "Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων".
Το έργο "Η Αλίκη στη Χώρα τον Θαυμάτων" (τίτλος πρωτότυπου: "Alice's Adventures in Wonderland"), βασίζεται στο βιβλίο του άγγλου συγγραφέα Charles Lutwidge Dodgson (ευρύτερα γνωστού με το ψευδώνυμο Lewis Carroll), το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1865. Η πρώτη ταινία βασιζόμενη στο βιβλίο, ήταν εκείνη της Cecil M. Hepworth που προβλήθηκε το 1903. Έκτοτε, έχουν γυριστεί άλλες δέκα ταινίες και σειρές.
Τι το τόσο ενδιαφέρον έχει, όμως, αυτό το βιβλίο, ώστε να ασχοληθούν τόσοι πολλοί και να γυρίσουν όλες αυτές τις ταινίες;
Αν και το βιβλίο έχει αναλυθεί από πάρα πολλούς επιστήμονες για τα μηνύματα που κρύβει σχετικά με την κοινωνία και την συμπεριφορά των ανθρώπων της τότε εποχής, και από άλλους τόσους λάτρεις του φανταστικού για τις κωδικοποιημένες πληροφορίες που περιέχει σχετικά με τη φύση της πραγματικότητας, εδώ δεν θα ασχοληθούμε με σχετικές εκτενείς αναλύσεις. Το κομμάτι που μας ενδιαφέρει είναι εκείνο που η Αλίκη συναντά τον λευκό λαγό, ο οποίος έχει αργήσει και φεύγει τρέχοντας. Είναι εκείνη η καταλυτική στιγμή που η Αλίκη αποφασίζει να τον ακολουθήσει, με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στο λαγούμι, από όπου ξεκινά όλη η περιπέτειας της.
Ίσως η σπουδαιότητα της ύπαρξης του λαγού να έχει να κάνει, όχι τόσο με τον ίδιο, αλλά με την ικανότητα του να δημιουργεί και να κινείται μέσα σε λαγουδότρυπες. Ίσως, το σημείο-κλειδί να είναι η τρύπα που σκάβει ο λαγός, η φωλιά του λαγού, η οποία, σημειολογικά, συνδέεται άμεσα τόσο με τα μυητικά τούνελ όσο και με τις γνωστές μας συμπαντικές "σκουληκότρυπες". Σε συμβολικό επίπεδο, είναι η μύηση κατά την οποία περνάς μέσα από το τούνελ-τρύπα και, όταν βγαίνεις, δεν είσαι πια ο ίδιος. Σε επίπεδο παράλληλων κόσμων, είναι το τούνελ που σε οδηγεί στις άλλες πραγματικότητες. Σε τελείως καθημερινό, πρακτικό επίπεδο, ίσως να είχαμε πολλά να διδαχθούμε από αυτόν τον τρόπο δημιουργίας υπόγειων εναλλακτικών δια-δρόμων... Ο λαγός είναι ο φορέας, το έναυσμα, ο οδηγός. Ας μην τον αγνοούμε λοιπόν!
Κάνοντας ένα (κουνελίσιο) άλμα προς το σύγχρονο σινεμά, θα διαπιστώσουμε πως όσες κινηματογραφικές αναφορές κι αν έχουμε στο στοιχείο του λαγού, περιέργως δεν έχουν περάσει διόλου απαρατήρητες - για να μην πούμε ότι, αντιθέτως, έχουν προκαλέσει αίσθηση.
Η επανεμφάνιση του κούνελου στο σύγχρονο σινεμά, γίνεται στο ιδιότυπο "Who Framed Roger Rabbit" (1988), στο οποίο ο πρωταγωνιστής άσπρος κούνελος βρίσκεται μπλεγμένος σε συνωμοσία φόνου, εκεί όπου ο κόσμος των ανθρώπων και ο κόσμος των κινουμένων σχεδίων έχουν γίνει ένα. Ο Ρότζερ είναι ελαστικός ως καρτούν, απρόβλεπτος σαν αγριοκούνελο και αθώος σαν οικόσιτο κουνέλι. Οι περιπέτειες στις οποίες μπλέκει, είναι αποτέλεσμα των τριών όψεων της ύπαρξής του. Θα τον βοηθήσουν άραγε αυτά τα χαρακτηριστικά του, να ξεγλιστρήσει από τις δύσκολες καταστάσεις;
Στη sci-fi περιπέτεια "The Last Mimzy" (2007), το λούτρινο λαγουδάκι Mimzy είναι ο περίεργος σύντροφος της Έμμα, ενός μικρού κοριτσιού που, μαζί με τον αδερφό της Νόα, έρχονται σ' επαφή - μέσω κάποιων "παιχνιδιών" που βρίσκουν σε ένα παράξενο κουτί - με εξελιγμένη τεχνολογία και με τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει. Υπό τη μορφή ενός τέτοιου παιχνιδιού, το λαγουδάκι του συγκεκριμένου φιλμ λειτουργεί ως το μέσο επικοινωνίας και ως η "φωνή" μέσα από τον χρόνο (μέλλον), που καλεί σε βοήθεια και προειδοποιεί για την πορεία του ανθρώπινου είδους. Το μήνυμα, ως είθισται, είναι δισυπόστατο, αφού υποδεικνύεται ότι μια διαφορετική γενιά παιδιών είναι έτοιμη να πάρει τη σκυτάλη ενώ, ταυτόχρονα, η παιδικότητα αποτελεί για μία ακόμη φορά το μοναδικό κλειδί, όταν οι μεγαλύτεροι βρίσκονται αιχμάλωτοι των ίδιων τους των φόβων και των στερεότυπων επιλογών τους.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί αυτή του Frank, του σκοτεινού "κουνελοειδούς" φίλου του Donnie από το ομώνυμο φιλμ "Donnie Darko" (2001), στο οποίο ο μακάβριος αυτός συνοδός αποκαλύπτει στον πρωταγωνιστή ένα κόσμο τρόμου, μυστικών και ψευδαισθήσεων. Ο Frank γίνεται η αντανάκλαση τόσο του τρόμου που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων όσο και των ανομολόγητων μυστικών που στοιχειώνουν τα πέπλα του εαυτού μας και της κοινωνίας. Άλλο ένα είδος μύησης στη σκοτεινή φύση.
Στην ταινία "σταθμό" για τα δεδομένα του sci-fi είδους, "The Matrix" (1999), o πρωταγωνιστής προτρέπεται να αναγνωρίσει και να ακολουθήσει μια γυναίκα που φέρει το σήμα του λευκού κουνελιού. Το κουνέλι λειτουργεί ως σήμα-οδηγός προκειμένου να οδηγηθεί ο Neo στον σωστό τόπο, προσιδιάζοντας, έτσι, στα πρότυπα του κωδικοποιημένου μάτριξ. Ακόμη ένας ήρωας που ακολουθεί τον λευκό λαγό, με έπαθλο την αποκάλυψη μίας εναλλακτικής πραγματικότητας.
Ένας από τους πιο αινιγματικούς, όμως, ρόλους για το κουνέλι, είναι αυτός στο "Inland Empire" (2006), όπου ο τρομερός David Lynch αποδίδει τα πλέον νοσηρά χαρακτηριστικά στις σκοτεινές κουνελομορφές που παρεμβάλλονται σ' ένα γαϊτανάκι αλληλο-εμπλεκόμενων πραγματικοτήτων. Οι νοσηρές αυτές μορφές, συναποτελούν, ως οντότητα, κομμάτι του ασυνείδητου μωσαϊκού εξέλιξης και αποκάλυψης για την ηρωίδα της ταινίας.
Γενικά, είναι απειράριθμες οι φορές που λαγοί ή κουνέλια εμφανίζονται σε ταινίες του φανταστικού κινηματογράφου, δηλώνοντας με την παρουσία τους, ως επί το πλείστον, την αρχή του μυστηρίου...
Πέρα, όμως, από τις ταινίες υπάρχουν και άλλες μορφές έκφρασης, όπως τα παιδικά βιβλία/παραμύθια και οι παιδικές εικονογραφήσεις, σαν αυτά της Beatrix Potter ("The tale of Peter Rabbit", 1902) που τοποθετούν τον ήρωα κούνελο σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι δημιουργοί της 7ης τέχνης. Είναι φυσικό, οι ήρωες των παιδικών της βιβλίων ν' αποπνέουν φιλικότητα, αισιοδοξία και ήπια μηνύματα γεμάτα μαγεία, αφού απευθύνονται πρωτίστως σε παιδιά, αλλά δεν παύουν να σηματοδοτούν μια διαφορετική χρονική εποχή και μια διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων στα ξημερώματα του 20ου αιώνα.
(Αυτού του είδους οι αναφορές μέσω της τέχνης μπορούν να γίνουν πραγματικά ατελείωτες. Αρκεί να ψάξετε στην Wikipedia τη φράση "List of fictional hares and rabbits" και να αρχίσετε το... σκάψιμο.)
Και κάπως έτσι, αρχίζουν να διακρίνονται δύο γενικές κατηγορίες που συνδέονται άμεσα και που αφορούν στο μυστήριο πίσω από το γνωστό μας τρωκτικό.
Η πρώτη, αφορά στη χρονική περίοδο και, άρα, στις ανάγκες της εκάστοτε εποχής που καλύπτει ο λαγός ως σύμβολο του ανθρώπινου ψυχισμού ενώ, η δεύτερη κατηγορία, αφορά στο βάθος της εσωτερικής εργασίας που επιτελείται. Δηλαδή, πρόκειται για ένα ταξίδι τόσο "εξωτερικό" όσο και "εσωτερικό", πράγμα που συνάδει με τη φύση του λαγού, καθώς αυτός περνά τον χρόνο του τόσο κάτω όσο και πάνω από την επιφάνεια της γης.
Έτσι, ενώ βλέπουμε στις αρχές του 20ου αιώνα - μέσα από τις ενδεικτικές ζωγραφιές της Beatrix Potter - τη διάθεση του ήρωα κούνελου να είναι φιλική, οικογενειακή, τρυφερή, κάνοντας ένα άλμα στη δεκαετία των 60's, συναντάμε στο μουσικό κομμάτι "White Rabbit" των Jefferson Airplane μια διάθεση επαναστατική/ανατρεπτική. Για να φτάσουμε στα πρόσφατα χρόνια, όπου το λευκό κουνέλι μπορεί να ιδωθεί είτε πιο σκουρόχρωμο ή αλλοιωμένο, αντικατοπτρίζοντας μια πιο μελανή πραγματικότητα, με τα ασυνείδητα/σκοτεινά στοιχεία ν' αναδύονται όλο και πιο έντονα.
Το χρώμα, εδώ, αποτελεί μια καλή γέφυρα από και προς τη δεύτερη κατηγορία, εκείνη που σχετίζεται με το βάθος της διεργασίας που συντελείται στον ψυχισμό μας και, κατ' επέκταση, το 'μαγικό' μας κομμάτι.
Εκ φύσεως, τόσο οι λαγοί όσο και οι οικόσιτοι συγγενείς τους τα κουνέλια, είναι ειδήμονες στο σκάψιμο και στο άνοιγμα τούνελ, κάτι που τους καθιστά εξαιρετικούς οδηγούς για τις διαδρομές ανάμεσα στις φωλιές/κόσμους. Με αυτόν τον τρόπο, σε έναν ταξιδευτή του Αγνώστου μπορεί να παρέχουν σημαντικές πληροφορίες, τόσο για τους κινδύνους που καιροφυλακτούν όσο και για τις ευκαιρίες που ενδεχομένως να υπάρχουν στην κάθε χωροχρονική στιγμή των διαδρομών (βλ. "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", "The Matrix"). Είναι εξαιρετικοί καθρέφτες των προσωπικών φόβων του καθενός και μπορούν να πάρουν αποτρόπαιες μορφές, προκειμένου να ειδοποιήσουν τον επίδοξο ταξιδευτή ότι το Άγνωστο ή, αν θέλετε, το αχανές ασυνείδητο είναι παρόν (βλ."Donnie Darko", "Inland Empire").
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο λευκός λαγός αποτελεί κώδικα για τη συμβολική εικόνα μιας διαδρομής που οδηγεί στον σωστό προορισμό (ή μετασταθμό). Από την άλλη, οι πιο σκουρόχρωμοι λαγοί συμπυκνώνουν τους φόβους και τις αντιστάσεις μας απέναντι στο Άγνωστο, εκφράζοντας τον τρόμο του επίπλαστου, ευάλωτου κόσμου μας απέναντι στις ριπές του χάους και του "αντίκοσμου".
Όπως συμβαίνει και με τους περισσότερους συμβολισμούς, ο λευκός και ο σκούρος λαγός αποτελούν τους δύο κλασικούς πόλους του ίδιας συμβολικής "οντότητας", στην προκειμένη περίπτωση της αθωότητας και της σκοτεινής πονηριάς που εναλλάσσονται κατά περίσταση, περιλαμβάνοντας και όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις του γκρι, ανάλογα με τις συνθήκες και τους κινδύνους. Οι ρόλοι και οι ανάγκες αλλάζουν, το ίδιο και οι συμβολικές διαδρομές.
Πίσω, μάλιστα, από την εναλλαγή, τη διασταύρωση και διακλάδωση των απειράριθμων τούνελς, βαθιά μέσα στο έδαφος, βαθιά μέσα στη μήτρα (matrix), αναδεικνύεται και μια κρυφή σεξουαλική όψη της εικόνας του λαγού, που παραπέμπει στη γονιμότητα και τη ζωή που θεριεύει στα έγκατα της μητέρας γης. Το τούνελ νοείται ως ο γυναικείος κόλπος και η διαδρομή στη μήτρα, ενώ ο λαγός σηματοδοτεί την αναγκαία ενέργεια-οδηγό που παράγεται κατά τη σεξουαλική διαδικασία. Η σύνδεση, μάλιστα, του λαγού με τα Πασχαλινά αυγά - που μας έρχεται από τις βόρειες χώρες - συμβολίζει ακριβώς τη γονιμότητα που κορυφώνεται την εποχή της Άνοιξης, κάτι που δεν είναι τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς πως τα πλάσματα αυτά αναπαράγονται με γρήγορους ρυθμούς, αντάξια της ταχύτητας των κόσμων που γεννούνται κάθε στιγμή. Σύμφωνα πάντα με τις παραδόσεις των βόρειων λαών, τα δώρα του Πάσχα έρχονται με τη μορφή αυγών κατά τις νυχτερινές ώρες, υποδηλώνοντας, για μια ακόμη φορά, τη σεληνιακή φύση αυτών των πλασμάτων.
(Με αυτόν τον τρόπο, το όλο θέμα συνδέεται με το άρθρο "Κωδικός V", πόσω μάλιστα που, όλως τυχαίως, τα αυτιά του λαγού ορθώνονται σε σχήμα V).
Οι προεκτάσεις, όμως, πάνε ακόμη μακρύτερα, ή καλύτερα, βαθύτερα, αν σκεφτούμε κάτι απλό: από άποψη φυσικού περιβάλλοντος, για έναν λαγό είναι φυσικό να ανοίγει τρύπες και λαγούμια. Για έναν άνθρωπο πόσο φυσικό είναι ν' ανοίγει τρύπες;
Εξαρτάται από τον άνθρωπο... Από το αν είναι ταξιδευτής και αναζητητής της ελευθερίας ή από το κατά πόσο προσπαθεί απεγνωσμένα να γραπωθεί από το παλιό εκείνο "αθώο" τραγουδάκι (του "αθώου" εκείνου παλιού κόσμου) που πολλοί γονείς - εν αγνοία τους - είχαν βαλθεί να μάθουν στα παιδιά τους. Το τραγουδάκι που πήγαινε κάπως έτσι:
"Αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας
μέσα στο ξένο περιβολάκι, τρύπες γιατί τρυπάς
Μη μου σουφρώνεις τη μυτούλα, μη μου κουνάς τ' αφτιά,
μη μου κλείνεις τα ματάκια, είσαι μια ζωγραφιά
Αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας
μέσα στο ξένο περιβολάκι, τρύπες γιατί τρυπάς
μέσα στο ξένο περιβολάκι, τρύπες γιατί τρυπάς
Αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας..."
Και αν υποθέσουμε ότι, ως παιδάκια, είχατε ισχυρές αντιστάσεις απέναντι σε τέτοιου είδους τρομοκρατικά τραγουδάκια, τότε ίσως να έχετε και εσείς κατά καιρούς αναρωτηθεί για περίεργα πράγματα όπως, για παράδειγμα, πόσο βαθιά φτάνουν τα λαγούμια των λαγών και τι συναντά κανείς στο τέλος τους...
Αλήθεια όμως, τι συμβολίζει ο λαγός για τη σημερινή πραγματικότητα; Οδηγό; Αποπλάνηση; Χάος; Ελπίδα; Διαφυγή; Ανακάλυψη; Ανάδυση; Ταχύτητα;
Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ύπαρξη του αρχετυπικού λαγού. Πόσω μάλλον στις μέρες μας που ο χρόνος δεν "κυλά" - όπως συνηθίζαμε να λέμε παλιότερα - αλλά μάλλον "καλπάζει". Και ο λαγός είναι ζώο γνωστό για την ταχύτητα του... Όταν συνδυάσεις, λοιπόν, έναν λαγό με ένα περιστροφικό λαγούμι, το μόνο που έχεις σίγουρο είναι η επιτάχυνση! Μία φοβερή πηγή δύναμης, αρκεί να ξέρεις να την κοντρολάρεις.
Ό,τι όμως και να σημαίνει για τον καθένα, ο λαγός, ως μία από τις πλέον πολυποίκιλες και ασυνείδητα μαγικές μορφές, δείχνει να κάνει την εμφάνισή του όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια. Ξεπερνώντας τις υποκειμενικές ανάγκες, η έκφραση που αποκτά στο σήμερα μοιάζει με αυτήν ενός "σηματοδότη" που ειδοποιεί και προειδοποιεί ότι ο αντί-κοσμος είναι εδώ και οι φόβοι που τον συνοδεύουν μπορούν να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μωσαϊκό "πραγματικοτήτων". Ήταν, άλλωστε, πάντα εδώ. Η διαφορά, όμως, είναι ότι τώρα το χάος μπορεί να γίνει ολοφάνερο, όταν τα αγριοκούνελα είτε έχουν βγει έξω από τις τρύπες τους μαζικά είτε μας έχουν παρασύρει μαζί τους στις σκοτεινές τους φωλιές. Αρκεί να θυμόμαστε ότι, πολλές φορές, είναι εκεί μέσα στα σκοτεινά λαγούμια που χορεύουν κάποιες περίεργες "σκιές", εκεί όπου τα σύνορα των κόσμων είναι πλέον δυσδιάκριτα και, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ισχύουν όλα και τίποτα.
Ίσως, βέβαια, να μην έχει και πολύ σημασία το τι ακριβώς βλέπουμε, μπροστά στο ταξίδι που γίνεται μαγικό όσο και σκοτεινό, ειδικά όταν η παλιά πραγματικότητα συντρίβεται από τις διαμπερείς βολές του χάους...
Kαι εμείς, δεν έχουμε παρά να γυμνάσουμε τα "πόδια" μας, όπως μας υποδεικνύει ο προπορευόμενος λαγός, προκειμένου ν' ανταποκριθούμε στα απαιτούμενα αλλεπάλληλα άλματα.
Υπάρχει μία παλιά πρόληψη, γνωστή ανάμεσα στους αγγλόφωνους λαούς, που λέει ότι, αν τα πρώτα λόγια που θα ξεστομίσεις το πρωινό της νέας σελήνης είναι η φράση "White Rabbit" τρεις φορές, τότε θα έχεις την τύχη με το μέρος σου και κάτι καλό θα σου συμβεί μέσα στον μήνα...
Καλωσορίσατε στη Χώρα των Θαυμάτων!
Ομάδα Ονειρόκοσμος / oneirocosmos.gr ©