Ονειρικές σκέψεις… Είναι αυτές οι στιγμές που πιάνω το πληκτρολόγιο μη ξέροντας πώς να βγάλω στην επιφάνεια όλα όσα κρύβονται από κάτω. Το μέσα και το έξω είναι Ένα, με όλη τη σημασία της λέξης. Πώς να ξεκόψεις αυτό το ανείπωτο σύνολο από τον εαυτό του; Πώς να το τεμαχίσεις για χάρη της άχαρης επι-κοινωνίας; Και σε τελική ανάλυση γιατί να το κάνεις;
Δεν μας ’φτάσαν όλοι οι ουρανοί του κόσμου και θελήσαμε κάτι παραπάνω. Και έτσι καταλήξαμε να παλεύουμε με πληκτρολόγια και λέξεις, με συντακτικό και ορθογραφία… Μα, αυτό το κύμα που βράζει μέσα μου τι να το κάνω;
Κι όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα που ταλανίζουν το φτωχό μας το μυαλό, φαίνονται τόσο γελοία κάτι στιγμές σαν αυτή…
Το μεγάλο, το απέραντο σύμπαν σε όλο του το μεγαλείο! Η λεπτή διαχωριστική γραμμή μιας χοάνης που σημαίνει θάνατο και ζωή ταυτόχρονα. Το χάος που ξεπηδά από τον καθρέφτη μου σαν αντικρίζω τον εαυτό μου και που θέλει να με καταπιεί. Με καταπίνει και το καταπίνω δηλητηριάζοντας ο ένας τον άλλο για μια στιγμή. Μα, σαν από ειρωνεία της τύχης, το φαρμάκι του δεν είναι αρκετό για να με ξεκάνει, κι έτσι, βυθίζω το χέρι μου μέσα στον καθρέφτη για ν’ ανακαλύψω τον κόσμο που υπάρχει εκεί πίσω. Βουλιάζω μέσα του και ταξιδεύω στο κενό, μέχρι που πέφτω σε μια χρυσή παραλία. Τα νερά ασημένια και στον ορίζοντα τα χρώματα της ίριδας που εναλλάσσονται μεταξύ τους. Μια στιγμή πριν την Ελευθερία και η άμμος αρχίζει να με ρουφά, μέχρι που βουλιάζω ολότελα, μέχρι που σκάω μπροστά στην οθόνη και ανακαλύπτω ότι χτυπάω τα πλήκτρα με μανία, και είναι η μανία μου τέτοια που θαρρώ πως όλα γίνονται στ’ αλήθεια!
ΤΕΛΟΣ
Μαίρη Μπρούσου - oneirocosmos.gr ©
