Το «ρακόρ» ως γενική έννοια είναι ο σύνδεσμος που γεφυρώνει δύο ή περισσότερες καταστάσεις προκειμένου αυτές ν’ αποκτήσουν νοηματική ή και πρακτική συνέχεια.
Έχουμε ρακόρ στο σινεμά (οπτικά, ηχητικά, ερμηνευτικά κλπ.) και έχουμε ρακόρ στις κατασκευές (υδραυλικά, σωληνώσεις κλπ.)
Αν προσέξουμε όμως καλύτερα, στην καθημερινότητα θα δούμε ότι η ζωή μας βρίθει από τέτοιους συνδέσμους. Ρακόρ χωρικά και ρακόρ χρονικά.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «υποθετική συνάφεια». Υποθέτουμε ότι ακολουθώντας τον συγκεκριμένο δρόμο, την συγκεκριμένη ώρα, θα φτάσουμε σε συγκεκριμένο προορισμό. Η υποθετική αυτή συνέχεια είναι ένα είδος ρακόρ.
Μάλιστα, τέτοιου είδους υποθέσεις τις προγραμματίζουμε καθημερινά, προκειμένου να διευκολύνουμε τη ζωή μας. Προγραμματίζουμε νοητικούς συνειρμούς που προέρχονται από υποθέσεις που δοκιμάζονται και ξαναδοκιμάζονται και ξανά... μέχρι αυτές να αποκτήσουν μοτίβο πραγματικότητας. Και τότε, τα ρακόρ γίνονται τα βασικά συστατικά οικοδόμησης πραγματικοτήτων.
Οι υποθέσεις όμως αυτές (ως σύνδεσμοι), εκτός από νοηματική συνέχεια δίνουν και κατεύθυνση. Κατεύθυνση και σκοπό όμως, τον οποίο εξυπηρετούν τα ρακόρ ή τα ρακόρ κατευθύνουν και δίνουν σκοπό;
Είναι σαν να έχουμε άπειρα παράλληλα ρυάκια, στα οποία τοποθετούμε συνδέσμους εκεί που θέλουμε, προκειμένου να δώσουμε την κατεύθυνση που επιθυμούμε, ενώνοντας τα προεπιλεγμένα ρυάκια. Ένα πλέγμα από τέτοιες ροές ίσως να είναι και η ζωή μας.
Το θέμα είναι, σαν μπαίνουμε σ’ ένα αυλάκι, γνωρίζουμε την κατεύθυνση που έχουμε πάρει; Αναγνωρίζουμε συνειδητά τους συνδέσμους αυτούς που δίνουν νοηματική, χωρική και χρονική συνέχεια στην υπάρχουσα πορεία της ζωής μας;
Για να πάρουμε ένα απλό παράδειγμα, ας πούμε ότι θέλουμε να πάμε από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη και επιλέγουμε τον πιο εύκαιρο δρόμο, που είναι η εθνική οδός. Έτσι, υποθέτουμε ότι έχουμε σαν δεδομένα τις 6 περίπου ώρες μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό, τα διόδια, την πιθανή κίνηση λόγω έργων οδοποιίας κλπ.
Αν σε κάποιο σημείο του εθνικού δρόμου κάνουμε μια παράκαμψη και μπούμε σε άλλο δρόμο, τότε θα φτάσουμε στον προορισμό μας μέσα από διαφορετικό χωρο-χρονικό «ρυάκι».
Στην ουσία όμως, αν δεν έχουμε προορισμό, μπορούμε να περιπλανηθούμε οπουδήποτε και οσοδήποτε. Μπορεί να είμαστε οπουδήποτε στην ύπαιθρο, σε χωριό ή πόλη που μπορεί να είναι και κοντά στη Θεσσαλονίκη (προορισμό) ή την Αθήνα (αφετηρία), αλλά χωρίς πινακίδες, χάρτη και λοιπές σημάνσεις-συνδέσμους δεν έχουμε κανάλι κατεύθυνσης για τον προορισμό μας. Τα ρακόρ σύνδεσης που καθορίζουν κατεύθυνση, χώρο και χρόνο.
Αντίστοιχα, τα νοητικά ρακόρ είναι λέξεις, πληροφορίες, μηνύματα που κατευθύνουν το νου μας. Είτε προέρχονται από εμάς είτε από άλλους, ή είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης που είναι και το πιθανότερο.
Πάμπολλα παραδείγματα μπορούμε να συναντήσουμε στα οπτικοακουστικά μέσα (τηλεόραση, internet, κινηματογράφος, ραδιόφωνο, διαφημιστικά ταμπλό κλπ.) όπου άπειρες κατευθυντήριες «γραμμές» προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή μας.
Έτσι, λοιπόν, πληροφορίες και μηνύματα που συνθέτουν το βασικό κορμό π.χ. μιας ιδέας (το πλέγμα με τα αυλάκια που λέγαμε) μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους είτε ομαδικά, ως σύνολο προκειμένου ν’ αποδώσουν ξεκάθαρα την ιδέα, είτε διασπασμένα σε μικρότερα σύνολα που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε άλλα μηνύματα.
Η εικόνα είναι ως εξής:
Οι πληροφορίες και τα μηνύματα, δεν έχει και πολύ σημασία αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σημασία έχει ότι αποκτούν ύπαρξη τη στιγμή που ο υπεύθυνος νους καλεί όλες τις διάσπαρτες πληροφορίες σε σύνδεση, προκειμένου αυτές να επιτελέσουν το σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από τον σπερματικό σχηματισμό μιας ιδέας/σκέψης.
Ή, πιο επιδέξια, ο ιθύνων νους υποδεικνύει στους άλλους τα διάσπαρτα αυτά μηνύματα που φαινομενικά δεν έχουν μεταξύ τους και πολύ σχέση, παρά μόνο ως σύνολο. Η διαφορά εδώ είναι ότι τα ρακόρ (οι νοηματικές συνδέσεις δηλαδή), δεν εκφράζονται κατευθείαν αλλά σχηματίζονται στο νου των άλλων σαν φυσική συνέπεια μιας αιτιοκρατικής ή και μαγικής σκέψης - για τους πιο «προχωρημένους».
Τα ρακόρ που αφορούν τα οπτικοακουστικά μηνύματα, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να προωθούν ιδέες, σκέψεις και σκοπό. Τίποτα κακό ως εδώ.
Τα περίεργα όμως συμβαίνουν, όταν αυτός που σκέφτεται, επιθυμεί να χειραγωγήσει και να κατευθύνει το νου των άλλων. Και για να συμβεί αυτό, όσο πιο ανεπαίσθητος (επιδέξιος) είναι ο τρόπος χειρισμού των ρακόρ, τόσο το καλύτερο. Γιατί έτσι, ο επίδοξος νους πετυχαίνει αυτό που θέλει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αναρωτιέστε ποιος είναι ακριβώς ο τρόπος αυτός;
Μα με το να νομίζουν οι άλλοι ότι οι σκέψεις και οι ιδέες είναι «δικές τους» ενώ στην πραγματικότητα, δικός τους δεν είναι άλλος, από τον τρόπο που τις επεξεργάζονται ή και τις εκτελούν, όπου αυτό απαιτείται.
Το πιο περίεργο είναι, ότι ενώ ιδέες και σκέψεις έχουν όλοι, δεν μπορούν όλοι να τις χρησιμοποιήσουν, γιατί οι περισσότεροι χρησιμοποιούνται ήδη από αυτές.
Και αυτό που διαφοροποιεί εκείνον που χρησιμοποιεί τις ιδέες και σκέψεις «του», από εκείνον που χρησιμοποιείται από αυτές, είναι ότι ο πρώτος συμπλέει συνειδητά με την μαγική πλευρά του Σκοπού ενώ ο δεύτερος την αγνοεί ή δυσανασχετεί για την ύπαρξη αυτής της όψης.
Βασίλης Μαθιουδάκης / Oneirocosmos.gr ©